Nusu kaput

Jak zamienić zmywarkę w odśnieżarkę?

Dać kobiecie łopatę...

Akcja piękna jak dziewczyny... które mi się podobają (tak dziwnego po-równania jak y=coś nie było tu jeszcze jak końca świata). I to o-biektywnie a nie su. Jak kkub. Albo ki. Ale to już nie o tych dziewczynach zdecydowanie co na początku jak A jak drużyna.

Wsiadam sobie do autobusu linii 96. Zajechał na przystanek tajmingowo idealnie pode mnie. Dziwne? Dziwne, a to dopiero początek historyi. Więc (na początku zdania to prowo in jor fejs jak buk) wsiadam i siadam. Koło, jak pi er kwadrat, jakiejś dziewczyny co rozmawia przez cellphone tudzież handy. Taką książkę se kupiłem hiszpański dla idiotów. Tzn nie dosłownie, ¿c'nie? ¡ale tak to działa! I zaczynam jako idiota to wertować jak młody co cierpi. W słuchawkach Sacral Nirvana, w duszy zupełnie nie nirvana, w uszach oprócz sacrala nawijanie owej pci pięknej jak literatura i słucham, i mówi o korepetycjach, kursach językowych, i myślę o angielskim, a ona o jakichś książkach mówi a ja już nie myślę bo mam to gdzieś, a ona mówi o książce Gente, co znaczy człowieki en español, i myślę: hahaha. Zbieg okoliczności, przypadek, ślepy los. Iberystka. A potem dzwoni do kogoś i pyta: Jarosław? A potem mówi Jarkowi, że wieczorem będzie... w Annie (nawet jak wiadomo o co chodzi to głupio to brzmi w wypadku kobiety)

I to jest moment gdy jedna opowieść przechodzi w drugą.

Kiedyś pisałem o zacnym wikingu, Maximusie, banicie, który stracił brodę, a wraz z nią lejce północnego świata i błąka się po Polszy jak nie przymierzając Syzyf po stoku. Wiking się ustatkował - kobieta (monogamia!), mieszkanie, praca... Brzmi może i norwesko, ale na pewno nie wikingowo. Ale czy ktokolwiek, komu choć raz dane było widzieć Maximusa w brodzie, co była ruda jak żelaza, mógł dać wiarę w porzucenie, zaniechanie przez owego byłego już wodza costumbres de vikingos? ¡Nadie! I słusznie. Wiking kupił biegówki! I pogina po pracy na Zdrowiu w nartach! Oby mu to wyszło na zdrowie. Ciekawe czy jednocześnie poluje...

Oto Beispiel jak dygresja się rozrasta niczym ambicje Saurona po wykuciu pierścienia. Umawiam się z wikingiem na mieście. Po miesiącach niewidzenia. Lądujemy w barze Anna. A tam profesor K.S. z katedry historii sztuki UŁ opowiada historyję tegoż baru. "Czyli kultowego miejsca dla pokoleń łódzkich studentów, bywalców, tubylców, artystów i wielu innych". A na pewno dla mnie. Zwłaszcza w okresie 2002-2007. I spełniło się moje marzenie by pić piwo słuchając wykładu. Dość krótkiego, może bez petard, ale ciekawego.

Tak jakoś nostalgicznie. Sensu bez, aj noł, iś wajse, sé.

A wracając do tego sukkuba jeszcze - succubare - leżeć pod. Hehe.

A kambekując po 12 godzinach do domu czekało mnie łopatologiczne odśnieżanie. Polecam jak dyrektor zarządowi swojego syna na dobrze płatną posadę.

Ale luz bo "dziś moc mam jak marzyciel na dropsach". Mam fazę jak prąd...

Daj mi powód, żebym podniósł brew...

Czas odnotować ten fakt przykry,

przywykliśmy do rzeczy absolutnie niezwykłych.

By mieć jasność: świat coraz mniej da się wyjaśnić,

nie dziwi nas to bo nie dziwi już nas nic. (...)

Świat się skrzywił, mało tego - on krzywi się dalej,

lecz nikogo nie dziwi już ogrom tych szaleństw.

A ja wciąż mam nadzieję, że jeszcze kiedyś krzyknę

"ach, to doprawdy niezwykłe!"

i wciąż żyję myślą, że rzecz mi będzie dane

"och, to rzeczywiście niesłychane"

Łona - Nic dziwnego

No właśnie - abstrakt jakiś. Tzw paradox, czyli dwa doksy.

Bo nie dziwi mnie już, że dyrektor castingu do nowej ekranizacji Tolkiena został zwolniony, bo wymyślił sobie, że hobbity muszą mieć jasną cerę. Absurd w skali makro.

Absurd w skali mikro: terapeutka lecząca od paru lat uzależnienia (narkotyki, alkohol, hazard) i odnosząca w tym sukcesy (to jej słowa) podaje z puli nieskończoności świetnych przykładów na co można wydać pieniądze zamiast alkoholu czy obstawki... komodę. Taki mebel! K-o-m-o-d-a. Sama przy tym trzymając mocno w garści enty kieliszek z wujitsu, ale to akurat nieważne.

W ogóle jakby się przyjrzeć tak z boku ludziom, czy to dobrym znajomym, czy dopiero co poznanym, nieważne czy na imprezie, uczelni czy ulicy można zaobserwować tyle absurdalnych zachowań, tyle bombardujących czaszkę "niechcących" tekstów, że przepona boli od śmiechu a człowiek czuje, że jego życie się wydłuża o parę minut. Burmistrzowie humoru, nieświadomi swojej rangi.

"Jak widzisz lubię szydzić". Jednak paradoks w paradoksie (stąd chyba to para) tkwi w tym, że sami będąc absurdalnymi zupełnie nie reagują na abstrakt z zewnątrz. "I ten zegar tak tyka" "taktyka". Nieważne... Wdeptani w niedorzeczność po szyję, mimowolni czciciele nonsensu.